Serce nie zawsze wystarczy…

Ostatnio bardzo często dochodzą nas słuchy o psach nieszczęśliwych, zamkniętych w domach bez możliwości wyjścia na spacer, węszenia, spotykania innych psów, ludzi, zupełnie odseparowanych od świata zewnętrznego.
Myślicie, że to jakaś patologia?
Nic z tych rzeczy…

To psy, które zostały uratowane przez ludzi z dobroci serca. Ludzi, którzy chcieli dobrze, ale nie mieli ani warunków, ani wystarczającej wiedzy, by należycie móc pomóc psu. Nie mieli też dobrych doradców – wolontariuszy z wiedzą, która pozwoliłaby ocenić, czy ten konkretny pies poradzi sobie w konkretnych warunkach.
I tak siedzą miesiącami, czasem latami – psy pod kanapami, pod kaloryferami, całkowicie uzależnione od człowieka, który nie ma jak im pomóc. Załatwiają się pod siebie albo na podkłady, choć są dorosłe i mają nierzadko wszystkie kompetencje, by funkcjonować normalnie.

Serce nie zawsze wystarczy, kochani. Na pewno wielu z Was wie o tym dobrze. I zapewne są wśród Was tacy, którzy wiele poświęcili, by pomóc psu. I tacy, którzy właśnie psa nie mają – bo nie macie warunków.

Dziś przedstawiamy Gapcię, sunię z bloku w dużym mieście. Przez półtora roku jej opiekunowie próbowali na różne sposoby przystosować ją do życia na osiedlu, życia miejskiego psa. Nie udało się mimo chęci i serca. I dlatego dziś Gapcia jest jednym z polanowych psiaków i rusza w długą drogę adaptacji do życia wśród ludzi.
Gapcia przebywa w hotelu i pracuje z behawiorystą. Nie potrafi chodzić na smyczy, boi się ludzi i cywilizacji. Szukamy dla niej wirtualnego opiekuna – kogoś, kto co miesiąc wesprze drobną kwotą na jej utrzymanie i będzie trzymał kciuki za Gapcię – tak jak my 🧡
Jeśli chciałbyś wspomóc Gapcię na drodze do życia bez strachu, to zapraszamy!